ზოგიერთი ადამიანი ფიქრობს, რომ
დაახლოებით მე-7 საუკუნიდან ქრისტიანული ეკლესია მტკიცედ აკონტროლებდა დაკრძალვის პროცესს ევროპაში და გარდაცვლილთა დაკრძალვა მხოლოდ ეკლესიის ახლოს მდებარე მიწებზე იყო ნებადართული, ე.წ. churchyard-ზე. churchyard-ის ნაწილი, რომელიც დაკრძალვისთვის გამოიყენებოდა, ეწოდებოდა
როგორც ევროპის მოსახლეობა ზრდას იწყებდა, graveyards-ის ტევადობა უკვე აღარ იყო საკმარისი (თანამედროვე ევროპის მოსახლეობა თითქმის 40-ჯერ მეტია, ვიდრე მე-7 საუკუნეში). მე-18 საუკუნის ბოლოს ეკლესიური დაკრძალვების არამდგრადობა აშკარა გახდა და სრულიად ახალი ადგილები გაჩნდა ადამიანების დასაკრძალად, რომლებიც graveyards-ზე დამოუკიდებელი იყო — და ეს ადგილები
ამ ორი სიტყვის ეტიმოლოგიაც საკმაოდ საინტერესოა. „graveyard“-ის წარმოშობა საკმაოდ აშკარაა; ეს არის yard (ადგილი, ეზო), სავსე graves-ით (საფლავებით). თუმცა, შესაძლოა გაგიკვირდეთ, რომ „grave“ წარმოშობილია პრაგერმანული *graban-იდან, რაც ნიშნავს „თხრას“, და დაკავშირებულია „groove“-თან, მაგრამ არა „gravel“-თან.
რა თქმა უნდა, სიტყვა „cemetery“ არ გაჩნდა უეცრად, როდესაც graveyards გადატვირთული გახდა. ის წარმოშობილია ძველფრანგული cimetiere-დან (საფლავი). ფრანგული სიტყვა თავდაპირველად მოდის ბერძნული koimeterion-იდან, რაც ნიშნავს „ძილის ადგილი“. ეს არ არის პოეტური?