·

branch (EN)
rzeczownik, czasownik

rzeczownik “branch”

lp branch, lm branches
  1. gałąź
    The bird built its nest on a high branch.
  2. oddział
    She deposited the money at the branch nearest her home.
  3. część czegoś, która oddziela się od głównej sekcji
    The road splits into two branches after the bridge.
  4. dziedzina
    Psychology is a branch of science that explores the human mind.
  5. gałąź (rodzinna)
    They belong to the Canadian branch of the family.
  6. (w informatyce) oddzielna wersja projektu oprogramowania w systemie kontroli wersji
    The developers created a new branch to test the features.
  7. strumyk
    They went fishing in the branch behind their farmhouse.

czasownik “branch”

bezokolicznik branch; on branches; cz.przesz. branched; im.przesz. branched; im. branching
  1. rozgałęziać się
    The river branches into multiple streams in the valley.
  2. wypuszczać gałęzie (o roślinie lub drzewie)
    The old oak tree has begun to branch again in spring.
  3. (przy przetwarzaniu danych) przejść do innej części programu na podstawie warunku
    The program branches to a new function when the user clicks the button.